ابتکار تاسیس دفاتر تسهیلگری همچنین در چارچوب اسناد بالادستی، سیاست‌های ابلاغی و قوانین موجود کشور و تجارب ملی و جهانی بوده که از جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:
– سیاست‌های کلی نظام در امور مسکن و توسعه شهری؛
– قانون برنامه پنجساله ششم توسعه اقتصادی،
اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران؛
– سـند ملی راهبردی احیاء، بهسـازی و نوسـازی و توانمندسازی بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری؛
به عبارت دیگر طرح دفاتر تسهیلگری و توسعه محلی ابتکار وزارت کشور ایران برای بهبود و ارتقای محلات کمتر برخوردار شهری کشور است که در ذیل برنامه اقدام ملی پیشگیری،کنترل و کاهش آسیب‌های اجتماعی کشور جای می‌گیرد. این برنامه از یک رویکرد چهار وجهی که متناسب با شرایط محلات کمتر برخوردار شهری در کشور است، بهره می‌برد. هر وجهی برای پاسخگویی به مسائل و چالش های شناخته شده در محلات هدف و متناسب با حوزه های مداخله متناسب با گروه کاری دفاتر محلی طراحی شده است.
گروه تعیین شده برای فعالیت در دفتر تسهیلگری متشکل از کارشناسان با تحصیلات عالی در موضوعات و تخصص های علوم اجتماعی، شهرسازی، اقتصادی، حقوقی و مددکاری می باشند.
تسهیلگری می تواند در کاهش آسیب های اجتماعی نقش مهمی داشته باشد. در واقع، تسهیلگری به عنوان یک فرایند که بهبود عملکرد سازمان را هدف قرار می دهد، می تواند باعث کاهش آسیب های اجتماعی شود. به عنوان مثال:
افزایش اشتغال: با استفاده از تکنیک های تسهیلگری مانند ایجاد فرصت های شغلی جدید، توسعه مهارت های کارکنان و بهبود عملکرد سازمان، احتمال افزایش اشتغال و کاهش بیکاری افزایش می یابد.
کاهش فقر: با بهبود عملکرد سازمان و افزایش تولید، قیمت محصولات کاهش پیدا می کند و در نتیجه، مردم کمتر با مشکلات فقر مواجه می شوند.
بهبود وضعیت سلامتی: تکنیک های تسهیلگری مانند بهینه سازی فرآیندهای تولید، کاهش هدررفت های مواد و انرژی و بهبود کیفیت محصولات می تواند به بهبود وضعیت سلامتی افراد کمک کند.
کاهش جرم و جنایت: با ایجاد فرصت های شغلی جدید و کاهش بیکاری، احتمال کاهش جرم و جنایت نیز افزایش می یابد.
توسعه پایدار: تسهیلگری با بهینه سازی استفاده از منابع و کاهش هدررفت های مواد و انرژی، می تواند به توسعه پایدار کمک کند و از آسیب های زیست محیطی جلوگیری کند. بنابراین، تسهیلگری می تواند به عنوان یک راهکار کلیدی برای کاهش آسیب های اجتماعی و بهبود شرایط زندگی افراد مورد استفاده قرار گیرد.
چهار مولفه یاد شده با هدف ارتقای تفکر راهبردی در میان ذی‌نفعان عمومی و خصوصی و کاربست برنامه ریزی راهبردی در محلات مد نظر قرار گرفته است.
طی فرآیندهای اجرایی طرح، با هدف تسهیل مداخلات دفاتر تسهیلگری و توسعه محلی، توسعه ظرفیت های محلی درون ساختار و ترتیبات نهادی موجود موردتوجه قرار گرفته است. با چنین رویکردی توسعه ظرفیت های محلی، باید منجر به ایجاد محیط توانمندساز، قدرتمندسازی شهروندان و سازمان های با ساختار قوی و کارآمد گردد. همه این اهداف ذیل اثرات کلی طرح که کنترل و کاهش آسیب های اجتماعی است، اتفاق می افتد.